...

--------------------- ENGLISH VERSION BELOW -------------------

Dag 77
Al weer ruim over de helft van mijn tijd hier. Als ik kijk naar de mensen die ik hier heb leren kennen kan ik me niet voorstellen dat we al zo snel weer naar huis gaan. Toch, als ik dan denk aan thuis, merk ik dat ik voor het eerst sinds ik hier ben eigenlijk ook wel weer naar huis wil. Het blijft hier geweldig, maar na het afgelopen weekend met mijn verjaardag en de aanslagen in Parijs besef je je toch wel weer heel erg hoe fijn je het thuis hebt. Hoe dierbaar vrienden en familie voor je zijn en hoe fijn het is om ze dichtbij te hebben. 
Op Exchange leer je mensen kennen van over de hele wereld, zo ben ik nu ook bevriend met een aantal uit Frankrijk en zelfs Parijs.  

"The pain we all feel at this dreadful loss reminds me, and, reminds us, that though we may come from different countries and speak in different tongues, our hearts beat as one." - Albus Dumbledore (J.K. Rowling)  

Geen woorden beschrijven dit beter. 
Samen hebben we kaarsen gebrand voor Parijs. Doordat er hier veel studenten zijn die mensen in Parijs kennen of zelf uit Parijs komen, komt de angst en het verdriet dichterbij dan ooit.  
Terwijl zij hopen voor hun vrienden en familie en we samen denken aan alle slachtoffers over de hele wereld, gaan je gedachten ook even naar thuis en naar hoe kwetsbaar alles en iedereen eigenlijk is.  
En dat, hoewel de aarde zoveel moois te bieden heeft, ik op dit soort momenten, vol haat en pijn, zo kan balen van de mensheid. Daar tegenover staat het gevoel van eenheid als ik zie hoe iedereen elkaar steunt, meeleeft en liefde met elkaar deelt.
Uit respect voor alle slachtoffers van oorlog en terreur en alle vluchtelingen over de hele wereld wil ik mijn blog hier voor vandaag bij houden, want het verhaal van hen is het verhaal dat gehoord moet worden, niet het mijne.

---------------- ENGLISH -----------------

Day 77
Already past halfway my exchange. If I look at all the people I got to know here, I can't imagine we are going home so soon. On the other hand, when I think about it, for the first time since I am here I actually want to go home again. It is still really great here, but after this weekend with my birthday and the attacks in Paris, you start to realise how blessed you are with your home, family and friends. 
While on exchange you get to know people from all around the world. So I also have some close friends from France and even Paris. 

"The pain we all feel at this dreadful loss reminds me, and, reminds us, that though we may come from different countries and speak in different tongues, our hearts beat as one." - Albus Dumbledore (J.K. Rowling)  

No words describe this better. Together we lighted candles for Paris. Because there are a lot of French students here who have a close emotional bond to Paris and her inhabitants, the fear and sadness are more real and close than ever.  
While they are praying for their loved ones and we think about all the victims around the world, I also think about home and how vulnerable everything and everyone actually is. And that, even though the earth has so much beauty to offer, at moments like this one, filled with hatred and pain, I am not proud to be a part of this world. Fortunately, this feeling fades slightly when I see how people are supporting each other and spreading their love and prayers.  
Out of respect for all the war and terror victims, I would like to end my blog here for today, because their story is the one that should be heard, not mine.