Cultuur en gewoontes

Ik begin maar even zo: Als je ooit twijfelt over het studeren in het buitenland? DOEN! Ik ben dan misschien nog niet begonnen met het daadwerkelijke studeren, klein detail, maar het is nu al zo gaaf dat ik niet denk dat ik nog van gedachten ga veranderen. Het is zo ontzettend leuk om mensen vanuit de hele wereld te ontmoeten. Je leert zo veel over elkaars gewoontes, tradities, taal, enzovoorts. Ik probeer een beetje Duits en Frans mee te doen hier en daar, dus wie weet is over een paar maanden niet alleen mijn Engels verbeterd, maar ook nog andere talen. Misschien wordt ik ooit nog een talenmens. Waarschijnlijk niet. 

Over cultuur en gewoontes gesproken. De eerste dag op de universiteit was te bizar voor woorden. Iedereen liep rond in overalls en had super rare hoedjes op. Ik was even bang dat ik was beland op een of andere beroepsopleiding. Het feit dat het gebouw uit de '60 is en super rare felle kleuren heeft, werkte ook niet echt mee. Na het voorzichtig aan iemand gevraagd te hebben, bleek ik toch echt in de Universiteit van Oulu te zijn beland... Wat blijkt nou? Dit is een dingetje hier in Finland. Elke studie heeft een bepaalde kleur overall. En bij elk feest/event/gebeurtenis/watdanook kun je een patch krijgen die je er op kunt naaien of strijken. Op die manier is het een gaaf aandenken aan je studententijd. Waar de hoedjes goed is voor zijn is een uitstekende vraag. Eén ding weet ik wel, ze zijn ontzettend lelijk. 

Nog iets wat hier echt wel een dingetje is: Lunch. Iédereen gaat hier uit luchen. Volwassen, studenten, eekhoorns. Iedereen. Met onze studentenkaart heb je voor 1,95 een uitgebreid onbeperkt buffet met drinken, dus dat studenten uit lunchen gaan is geen wonder. Maar ook mensen die iets nuttigs met hun leven aan het doen zijn, gaan uit lunchen. Het is echt grappig om te zien dat de hele stad in beweging komt rond luchtijd en alle restaurants vol zitten. Vreemd.

En dan het Noorderlicht. Met wat huisgenoten en vrienden gingen we op zoek naar het Noorderlicht. We wisten dat er ergens een meer was waar het donker genoeg zou moeten zijn om het te zien als het zichtbaar zou zijn, maar alles blijkt er toch heel anders uit te zien in het donker dan overdag. Voor we bij het meer waren, was het dus een half uur later, terwijl het toch in 5 minuten te moet lopen zijn, maar ach. Het was toen nog niet pikdonker, want de zon was nog niet heel lang onder. We waren allemaal naar de lucht aan het turen, toen ik opeens iets vaags groens zag, beweging. Toen ik riep dat ik wat zag, werd er natuurlijk hard gelachen en gevraagd of ik iets raars had gerookt of gedronken. Maar ik wist het zo zeker. En ja hoor, niet veel later werd het steeds duidelijker. En groter, groener en beweeglijker. Het is niet te beschijven hoe het voelt als je zo iets bijzonders ziet. We waren met z'n zevenen en eerst waren we allemaal aan het wijzen en roepen en druk aan het doen, toen kwam het moment dat iedereen wanhopig probeerde het wonder vast te leggen op wat voor elektronisch apparaat dan ook, om er vervolgens achter te komen dat een camera toch een heel ander beeld vormde van de lucht dan het menselijk oog, namelijk een volledig zwart beeld, niks geen groen licht. Dan komt het moment dat iedereen een beetje stilvalt. Zonder een manier om het vast te leggen, moet je er namelijk opeens écht naar kijken. Niet voor een foto, maar puur voor jezelf. Wat natuurlijk de beste manier is om ergens naar te kijken. Het echt in je op te nemen. Te beseffen wat je ziet. Het was bizar, iedereen was zo stil. We hebben een ruim uur genoten van het prachtige licht en in dat uur toch nog wel wat redelijke foto's kunnen maken. 
Wat dit met gewoontes en cultuur te maken heeft? De Finnen kijken niet op of om! Er was in de buurt een sauna en er waren wat mensen aan het zwemmen in het meer, maar het kon ze niets schelen dat de hemel op zijn mooist was. Alsof het net zo normaal was als het feit dat de zon ondergaat.