Afscheid

De eerste nacht in mijn kamertje is overleefd. Tijdens onze trip super gave dingen gezien in Kopenhagen, Stockholm, op de boot naar Turku en in een hutje in Kolkanlahti. Onderweg nog iemand blij gemaakt met een thermoskan met verse koffie, omdat IEMAND, ik noem geen namen, hem liet staan op de stoep terwijl ik bezig was met de navigatie instellen. We kwamen 31 augustus, 2272 km verder, aan in Oulu en sliepen in een comfortabel hotel, we zijn die avond nog heeerlijk uit eten geweest. De volgende ochtend zijn we naar de organisatie gegaan die de kamers voor buitenlandse studenten regelt. Ik kon namelijk om 2 uur 's middags de sleutels ophalen op de universiteit, maar mama moest natuurlijk weer terug en wilde wel graag mij even settelen. Gelukkig kon na veel overleg iemand met ons naar de kamer om de deuren voor ons open te doen, dus dat was heel fijn! Daarna was het toch echt zo ver, het moment waar ik al een tijdje tegen op zag, het moment waarvan ik eigenlijk niet wilde dat het zou komen. Na zo'n super gezellige, leuke roadtrip was het afscheid des te lastiger. Huilen natuurlijk. En dan bij het weglopen bedenken dat je de verkeerde kant op loopt en weer terug moet lopen langs de auto... nog even zwaaien en dan was het toch echt realiteit, mama gaat weer terug en ik blijf hier.. Waarom heb ik dit gedaan? Waarom wilde ik dit? Dit is niet leuk. Ik ga gewoon terug naar de auto en vraag of ik weer mee terug mag hoor. Gelukkig heb ik dat niet gedaan. Want de eerste dag die nu achter de rug is was zo leuk! Toen mama me afzette, moest ik nog 5 minuutjes lopen, dus daarin kon ik mooi mijn traantjes drogen. Toen gingen we in introductiegroepjes de universiteit verkennen, inschrijven bij verenigingen enzovoorts. Het was een super gezellig groepje, dus ik had geen tijd meer om aan het afscheid te denken. Ik was een beetje huiverig voor mijn kamer, omdat we met 12 mensen op de gang zitten, maar dat valt tot nu toe reuze mee. Ik heb 11 super leuke 'ganggenootjes', 9 meisjes en 2 jongens. Ze komen van overal ter wereld, van Peru tot Letland, Brazilië tot Spanje. 
De conclusie van het verhaal is dus eigenlijk dat ik denk dat ik het hier wel 4 maanden overleef. Misschien wordt het zelfs een beetje leuk.